leven in liefde

Lieve allemaal!

Ik ben heel erg blij met jullie bijdragen op mijn website, ook heb ik vernomen dat de discussie in huiselijke kring soms zeer vurig wordt voortgezet! Ga zo door, maar wel de lieve vrede bewaren hoor..

Hier voel ik me als een vis in het water, echt in m´n element ja, zoals sommigen van jullie al opmerkten! Bij de crisisopvang probeer ik nog steeds de kinderen zoveel mogelijk liefde en aandacht te geven en ze ondertussen ook nog iets te leren. Zo heb ik bijvoorbeeld met de grotere kinderen een memory-spel met Engelse woorden gemaakt en de kleintjes probeer ik te leren tellen met behulp van Sneeuwwitje en de zeven dwergen.
Sinds zaterdag is het erg druk, vanmorgen waren er wel 28 kinderen! Dat is erg veel, helemaal aangezien er een paar kleine draakjes tussen zitten die de boel proberen te terroriseren, echt lachen dus! Maar op zich wel moeilijk om hen bij de activiteiten/lessen te betrekken, zij hebben eigenlijk één op één aandacht nodig, ik merk dat als ze dat krijgen, ze best handelbaar zijn.

Op de crisisopvang werken twee begeleidsters, zij werken 24 uurs-diensten, van 8 tot 8 uur ´s morgens, en lossen elkaar af. Één begeleidster op 28 kinderen, niet voor te stellen.. Logischerwijs is er weinig aandacht voor de individuele kinderen, maar naar mijn idee heeft dit ook wel met een verschil in visie te maken. De opvang wordt hier echt gezien als een plek waar de kinderen slapen en eten krijgen, meer niet.
Toen ik vorige week even aan het rondlopen was met een babietje dat anders de hele dag in haar bedje zou liggen, werd me verteld dat ik dat beter niet kon doen, straks zou het nog aan mijn armen wennen.. Toen ik dit aan mijn Nederlandse begeleidster vertelde was zij het hier tot mijn verbazing mee eens! Als het betreffende babietje teveel aandacht van mij zou krijgen, zou zij het straks thuis, waar ze dit misschien nooit krijgt, extra moeilijk hebben...
Ben benieuwd hoe jullie hier over denken, want ik kan me er totaal niet in vinden! Misschien weet ik niet genoeg van de ontwikkeling van babies, dus ontwikkelingspsychologen, pedagogen, moeders, laat je expertise op dit punt spreken!

Afgelopen week is er een jongetje van vijf jaar aangekomen, zo één die ik het liefst mee zou willen nemen.. Hij was de eerste dagen ontroostbaar om zijn moeder aan het huilen, dat wordt door de leidsters afgedaan met ´als je nu niet stopt met huilen komt je moeder je helemaal nooit meer halen!´ Ik ben de enige die hem probeert te troosten en hem knuffelt, zo aandoenlijk toen hij uitgeput van het huilen in mijn armen in slaap viel.. Kippenvel..

Ik ben van mening dat iedere vorm van liefde die het kind ontvangt een positieve uitwerking heeft. Kan me niet vinden in het standpunt ´wat je niet kent kan je ook niet missen´, wat door enkele mensen die ik hier heb gesproken wordt aangehangen. Ik vind dat een kind moet weten hoe het behandeld en liefgehad hoort te worden, al duurt dit misschien maar heel kort en keert het daarna weer terug naar een liefdeloze thuissituatie.
Ik ben zo bevoorrecht dat ik in mijn leven veel liefde heb mogen ontvangen, waardoor ik nu ook veel kan geven. Ik wens alle kinderen hier en waar dan ook hetzelfde toe, op naar een liefdevollere wereld!

Liefs, Maartje