kippenhokken in Groningen zijn niet wat de naam do

Dag allemaal,

Het is toch niet te geloven dat ik hier, in Bolivia de meest vreemde wetenswaardigheid over mijn eigen land te weten ben gekomen! Alle moeite die ik doe om jullie iets over Bolivia te vertellen, zou best beloond kunnen worden met wat informatie over de provinciale verschillen in eigen land...

In Groningen, één der provincies ver verwijderd van de Randstand, blijken mensen hun babies in een kippenhok in de tuin te bewaren.. Dit zodat zij frisse lucht krijgen zonder dat de ouders de buggy naar buiten hoeven te rijden! Ik hoop dat dit opgenomen is in de Lonely Planet en raad Groningers aan entree te gaan heffen aan toeristen, wie wil zo´n tafereel nou niet op de foto hebben?!
Enige voetnoot hierbij is dat deze informatie verkregen is uit de tweede hand: van een Fries. Ik raad Groningers hierbij op op te reageren voor een meer gedetailleerde beschrijving van deze kippenhok-praktijken!

Na mijn bezoek aan Sucre, zoals beschreven in mijn vorige bericht, nog niet eens zo lang geleden (!), ben ik via Potosí weer naar La Paz gereisd. Potosí is de hoogste stad ter wereld, op 4090 meter. Eens was het tevens de allerrijkste stad, dankzij ´cerro rico´, een berg vol zilver en andere metalen, waar de stad aan gelegen is. Na de ontdekking van deze berg door de Spanjaarden werd de inheemse bevolking verplicht in de zilvermijnen te werken. De omstandigheden waren hier heel bar, 7 op de 10 mijnwerkers stierven binnen een jaar.. De rijkdom van Potosí was maar van korte duur, maar is nog wel heel duidelijk te zien aan de prachtige gebouwen waar de stad mee is bezaaid. De mijnen worden nog steeds geexploiteerd, en het werken in de mijnen is nog steeds geen lolletje. We hebben een tour door een mijn gehad, echt heel indrukwekkend. Ademen is nauwelijks mogelijk door de (giftige) stoffen en de gangetjes zijn zo smal, niet aan te raden voor claustrofoben!
Er werken ook kinderen in de mijnen, onze gids had van zijn 10e tot 15e levensjaar in een mijn gewerkt. Überhaupt onbegrijpelijk dat je in deze omstandigheden kan werken, maar dat je dit een kind laat doen is echt onmenselijk. De levensverwachting van de mijnwerkers is, afhankelijk van in welke mijn je werkt gemiddeld tussen de 35 en 55 jaar.
Vrijwel al het werk wordt met de hand en in de meest onveilige omstandigheden uitgevoerd, echt een reis terug in de tijd om dit te zien!

Na deze onderneming ben ik weer veilig ´thuis´ in La Paz aangekomen.
Dinsdag was er een meisje bij de crisis jarig, de leidsters hadden hier (tot mijn verbazing) veel werk van gemaakt; ze hadden prinses-achtige jurk voor haar gemaakt, een taart met twee verdiepingen en roze toiletpapier aan het plafond! Pamela helemaal in de wolken, de mooiste verjaardag van haar leven, vertrouwde ze me toe.

De afgelopen drie weken heb ik een beetje rustig aan gedaan, ziek geweest (hoera, eindelijk ook een parasiet in m´n darmen, al is die ondertussen al uitgeroeid!) en op reis. Valentine had m´n werkzaamheden overgenomen, zij gaat van het weekend alweer weg, dan ga ik dus weer volop aan de slag. Was wel even lekker om te relaxen. Ben tot de conclusie gekomen dat hoe meer je hier doet als vrijwilliger, hoe meer je merkt wat je niet kan doen, hoe machtelozer je je voelt. Als ik met de kinderen op de crisisopvang praat en ze hun problemen met me delen realiseer ik me steeds weer dat ik niets voor ze kan doen. Behalve luisteren, dat moet dan maar voldoende zijn voor het moment..
Toen ik in Sucre en Potosí was merkte ik hoe onbezorgd een leventje als reiziger is, genieten van alle mooie (en minder mooie) dingen die je ziet zonder je verder ergens druk over te maken.
Toch was ik weer heel blij om terug te zijn bij de crisisopvang, het werken met de kinderen geeft me zoveel energie! Zelfs op de buitenschoolse opvang, waar ik op woensdagmiddag Engelse les geef, had ik gisteren het idee dat de kids zowaar iets van me opsteken, tussen alle gevechten en scheldkannonades door (heerlijke uitdaging!).

Rest me nog jullie ietwat op de hoogte te stellen van mijn laatste plannen: wil van november tot februari in Ayacucho, Peru, gaan werken en zal waarschijnlijk in maart terug naar Nederland komen (september is van de baan ja..).

Ik houd jullie op de hoogte!

liefs, Maartje