Hyperactief!

Dag gewaardeerde lezers van mijn dagboek!

Ik geniet nog steeds met volle teugen van La Paz! Het weekend was het hier groot feest, met optochten, veel dans en muziek, een soort carnaval. Leuk! Ben het nachtleven een beetje aan het verkennen, naar een traditionele Boliviaanse ´peña´ geweest, was verder geen enkele toerist. Heb een poging gedaan tot traditioneel dansen, de lokalen lagen waarschijnlijk grandioos in een deuk! Heb dus ook nog wel iets van een sociaal leven, al ben ik het merendeel van de tijd aan het werk. Verder heb ik Spaanse les, wel nuttig, ga immers voor de perfecte beheersing. Morgenavond ga ik bij een restaurantje hier werken, heeft een Nederlandse eigenaar. Ik mis m´n horecawerk een beetje en het is echt een leuke tent, dus ben benieuwd!
We hebben hier wel vastgesteld dat ik een soort verlaat openbaarde vorm van HD (hyperactivity disorder) heb, kan zoals gewoonlijk enorm veel zaken in een week proppen zonder erbij neer te vallen.

Bedankt voor al jullie bijdragen op m´n site, één ding moet me nog van het hart naar aanleiding van de vorige discussie. Renske, je had het over hechting en hoe die verstoord kan worden als een babietje steeds door iemand anders wordt vastgehouden, dus dat mijn begeleidster gelijk had dat ik de babietjes beter niet kan liefkozen..
Hechting was in mijn studie ook een belangrijk onderwerp en ik weet dat een verstoorde hechting nare gevolgen kan hebben. Maar deze gevolgen kunnen volgens mij nooit negatiever zijn dan verwaarlozing en het nooit ontvangen van liefde. In beide gevallen is er sprake van een verstoord hechtingsproces, met alle nare gevolgen voor de ontwikkeling vandien, maar van de ontvangen liefde kan een kind volgens mij alleen maar profiteren.
Als ik hier niet in zou geloven zou het moeilijker zijn me voor dit werk te motiveren. Het is namelijk geestelijk soms best zwaar.
Bijvoorbeeld als ik de kinderen ga douchen en zie hoe ze vol littekens van mishandeling zitten, één meisje had geen onbeschadigd stukje huid over, overal brand- en andere plekken.. Dit meisje moest na een aantal dagen weer terug naar dezelfde thuissituatie..
Vaak weet ik niet waar de kinderen naar toe gaan als ze vertrekken, ik kan alleen maar hopen dat het naar een betere situatie is dan waar ze vandaan kwamen. De meeste kinderen genieten onwijs in het tehuis, maar dit is maar van zo´n korte duur. Best lastig, maar kan het vrij goed van me afzetten hoor!

Echt heerlijk om met deze kinderen te werken, ze zijn allemaal zo bijzonder! Een heleboel noemen me nu ´mami´, éen is ermee begonnen en nu vragen nieuwe kinderen of ze me ook zo mogen noemen, of doen het automatisch. Knuffelen vinden ze heerlijk, vandaag kwam er een knul van 11, weggelopen van huis, behoorlijk impulsief/agressief, tegen me aan kruipen en we hebben een hele tijd zitten kroelen, kwamen ook twee andere jongetjes bij zitten, iedereen bij elkaar door het haar kriebelen, zó schattig.

Als ik de kinderen duw op de schommels roep ik altijd ´hasta los angelitos´ (tot de engeltjes), dat roepen ze nu allemaal. Vorige week was er een jongetje die mij continu om koekjes vroeg, veel kinderen krijgen namelijk lekkernijen als ze bezoek krijgen, dat is niet zo leuk voor de anderen. Toen hij ´hasta los angelitos´ aan het schommelen was, riep hij opeens ´Zijn er in de hemel, bij de engeltjes, veel koekjes?? Ja?! Duw me dan nóg harder!!!´ Humor!
Ja, uit dit soort zaken kan ik met gemak m´n inspiratie en motivatie halen!

Tot slot een discussiepunt/vraag aan jullie allen.
Wat verstaan jullie onder ontwikkelingswerk en in hoeverre vallen mijn werkzaamheden hier daaronder? Ook ben ik benieuwd wat jullie visie op ontwikkelingssamenwerking is.
Wij gaan hier binnenkort met de vrijwilligers en een aantal Bolivianen over discussiëren, deze discussie wordt als het goed is een wekelijks terugkerend evenement. De eerste discussieavond is vanavond, ben benieuwd hoe dat gaat verlopen, want ik heb het georganiseerd.

Tot zover, hoop snel weer iets van jullie te horen!!!

Veel liefs, Maartje