gepromoveerd van reizigster tot....
Door: Maartje
23 Mei 2006 | Bolivia, La Paz
Lieve mensen,
Eindelijk ben ik in La Paz, en al hard aan het werk! Dit voelt wel goed, was uiteindelijk toch het doel van de hele trip. In de afgelopen maanden heb ik zoveel armoede en ellende gezien dat ik stond te popelen om mijn steentje bij te dragen, al is het maar een piepklein drupje op een gloeiende plaat.
Mijn moets valt de eer ten deel de quote van de week te hebben geuit: ´Van reizigster gepromoveerd tot welzijnswerkster, ik ben trots op je!´
Aan één kant mis ik de vrijheid en onafhankelijkheid van het reizen een beetje, maar me een beetje settelen, de stad en de mensen hier beter leren kennen en bovenal het vrijwilligerswerk maken dat meer dan goed!
Ik ben nu een week in La Paz. Kwam vorige week maandagavond aan en ben dinsdag meteen aan het werk gegaan bij ´Corazon Inquieto´. Dit is een nieuw project opgezet door bureau connectie Bolivia. Het is een kinderopvang voor kinderen tussen de 2 en 6 jaar oud, wiens moeders op de markt werken, waardoor de kinderen hier de hele dag rondslenteren of in een doos naast hun moeder zitten. Vorige week was de allereerste week van het project en het was best een succes! Er zijn rond de 18 kinderen ingeschreven, maar zij zijn niet allemaal iedere ochtend gekomen. De voorbereiding was mijns inziens niet zo optimaal, er was weinig materiaal, de medewerkers hebben haast geen ervaring met kinderen en er was geen strak programma gemaakt. Dit resulteerde erin dat er maar een beetje lukraak werd gespeeld, terwijl de doelstelling van het project toch een educatieve is. Maar goed, ik ben waarschijnlijk een beetje erg kritisch én een behoorlijke structuur-freak (dit met name na mijn ervaring bij de Humanitas kindervakantieweek..). De kinderen hebben zich volgens mij fantastisch vermaakt, zoveel speelgoed en aandacht! Wel leuk om met de kids te spelen, heb een aantal dagelijks terugkerende activiteiten bedacht zoals het voorlezen uit een sprookjesboek, gymnastiek op muziek en het vertellen van een verhaaltje met behulp van vingerpoppetjes. Ja, moeder, de poppetjes zijn een doorslaand succes! Heel veel kinderen zijn sinds vorige week woensdag verslaafd aan de avonturen van prinses Amalia en haar vriendjes.. Hier zijn ook veel vingerpoppetjes te koop, dus Amalia heeft al heel veel dierenvriendjes, vandaag nog een kikker en een octopus aangeschaft.
Voor vandaag zelfs een knutselactiviteit voorbereid, het kind komt echt weer in me los!
Best leuk allemaal, maar eerlijk gezegd zie ik niet echt een uitdaging in het werken bij deze kinderopvang, ben daarom ook al ergens anders aan de slag gegaan. Zaterdag ben ik voor het eerst de hele dag bij de crisisopvang van de kinderbescherming geweest. Dit is een opvang voor kinderen tussen de 0 en 18 jaar oud die mishandeld, verwaarloosd of op straat gevonden zijn. Zij blijven hier in theorie maximaal 3 dagen, maar in de praktijk vaak langer. Ik voelde me hier meteen al heel erg nuttig en op m´n plek. Deze kinderen hebben zoveel aandacht en liefde nodig, en er is zo weinig begeleiding! Er wordt ook onderwijs gegeven door Boliviaanse psychologie stagiaires. Ik kan helpen bij het onderwijzen, het is mijn idee om de groep op te splitsen, zodat de jongeren en de ouderen en wat meer leeftijdsgericht programma kunnen volgen. Heb al veel ideeën en activiteiten voorbereid in de afgelopen dagen.
Het is ongelofelijk hoe weinig middelen er zijn in het tehuis.. Eén begeleidster, die ook de was doet en schoonmaakt, weinig speelgoed en geen educatief materiaal. Ik schaam me echt zo voor mijn goedgevulde bankrekening en de stal vol met mijn spullen in Westzaan.. Voor heel weinig geld kan je hier zoveel verschil maken! Heb al wat boekjes en knutselmateriaal gekocht, gelukkig is alles hier zo goedkoop, maar ik moet wel oppassen niet te overdrijven. Vandaag was er een meisje jarig en had ik een prachtige taart gekocht die we met alle kinderen als ontbijt hebben gegeten. Echt die dolgelukkige koppies, zo mooi!!!
Ik weet nog niet precies hoe mijn programma eruit gaat zien, maar hoop dat ik in ieder geval een aantal dagen bij de crisisopvang kan blijven werken, het voelt zo goed om deze kinderen liefde en aandacht te geven, en je merkt zo hoe hard ze dat nodig hebben. Daarbij vergeleken zijn alle materiële zaken eigenlijk maar bijzaak!
Ook wel heftig hoor, een meisje van 5 die me vandaag vroeg waarom haar vader haar heeft geslagen.. En toen we in het kringgesprek met de psychologes het onderwerp familie bespraken, begonnen er spontaan 2 pubermeisjes te huilen..
Wat is het leven soms hard, zo wreed dat onschuldige kinderen het slachtoffer hiervan zijn! Dit geldt natuurlijk niet alleen voor Bolivia, maar hier ligt mijn hart op dit ogenblik.. De volgende keer zal ik de eventueel geinteresseerden (?) wat meer vertellen over de situatie in La Paz en de kinderbescherming.
Het doel van het Xplore-programma, waar ik aan deelneem, is het draagvlak voor ontwikkelingssamenwerking vergroten en het op gang brengen van een discussie, dus ik hoop op veel reacties, vragen, kritiek..!
Tot snel, kus Maartje
Eindelijk ben ik in La Paz, en al hard aan het werk! Dit voelt wel goed, was uiteindelijk toch het doel van de hele trip. In de afgelopen maanden heb ik zoveel armoede en ellende gezien dat ik stond te popelen om mijn steentje bij te dragen, al is het maar een piepklein drupje op een gloeiende plaat.
Mijn moets valt de eer ten deel de quote van de week te hebben geuit: ´Van reizigster gepromoveerd tot welzijnswerkster, ik ben trots op je!´
Aan één kant mis ik de vrijheid en onafhankelijkheid van het reizen een beetje, maar me een beetje settelen, de stad en de mensen hier beter leren kennen en bovenal het vrijwilligerswerk maken dat meer dan goed!
Ik ben nu een week in La Paz. Kwam vorige week maandagavond aan en ben dinsdag meteen aan het werk gegaan bij ´Corazon Inquieto´. Dit is een nieuw project opgezet door bureau connectie Bolivia. Het is een kinderopvang voor kinderen tussen de 2 en 6 jaar oud, wiens moeders op de markt werken, waardoor de kinderen hier de hele dag rondslenteren of in een doos naast hun moeder zitten. Vorige week was de allereerste week van het project en het was best een succes! Er zijn rond de 18 kinderen ingeschreven, maar zij zijn niet allemaal iedere ochtend gekomen. De voorbereiding was mijns inziens niet zo optimaal, er was weinig materiaal, de medewerkers hebben haast geen ervaring met kinderen en er was geen strak programma gemaakt. Dit resulteerde erin dat er maar een beetje lukraak werd gespeeld, terwijl de doelstelling van het project toch een educatieve is. Maar goed, ik ben waarschijnlijk een beetje erg kritisch én een behoorlijke structuur-freak (dit met name na mijn ervaring bij de Humanitas kindervakantieweek..). De kinderen hebben zich volgens mij fantastisch vermaakt, zoveel speelgoed en aandacht! Wel leuk om met de kids te spelen, heb een aantal dagelijks terugkerende activiteiten bedacht zoals het voorlezen uit een sprookjesboek, gymnastiek op muziek en het vertellen van een verhaaltje met behulp van vingerpoppetjes. Ja, moeder, de poppetjes zijn een doorslaand succes! Heel veel kinderen zijn sinds vorige week woensdag verslaafd aan de avonturen van prinses Amalia en haar vriendjes.. Hier zijn ook veel vingerpoppetjes te koop, dus Amalia heeft al heel veel dierenvriendjes, vandaag nog een kikker en een octopus aangeschaft.
Voor vandaag zelfs een knutselactiviteit voorbereid, het kind komt echt weer in me los!
Best leuk allemaal, maar eerlijk gezegd zie ik niet echt een uitdaging in het werken bij deze kinderopvang, ben daarom ook al ergens anders aan de slag gegaan. Zaterdag ben ik voor het eerst de hele dag bij de crisisopvang van de kinderbescherming geweest. Dit is een opvang voor kinderen tussen de 0 en 18 jaar oud die mishandeld, verwaarloosd of op straat gevonden zijn. Zij blijven hier in theorie maximaal 3 dagen, maar in de praktijk vaak langer. Ik voelde me hier meteen al heel erg nuttig en op m´n plek. Deze kinderen hebben zoveel aandacht en liefde nodig, en er is zo weinig begeleiding! Er wordt ook onderwijs gegeven door Boliviaanse psychologie stagiaires. Ik kan helpen bij het onderwijzen, het is mijn idee om de groep op te splitsen, zodat de jongeren en de ouderen en wat meer leeftijdsgericht programma kunnen volgen. Heb al veel ideeën en activiteiten voorbereid in de afgelopen dagen.
Het is ongelofelijk hoe weinig middelen er zijn in het tehuis.. Eén begeleidster, die ook de was doet en schoonmaakt, weinig speelgoed en geen educatief materiaal. Ik schaam me echt zo voor mijn goedgevulde bankrekening en de stal vol met mijn spullen in Westzaan.. Voor heel weinig geld kan je hier zoveel verschil maken! Heb al wat boekjes en knutselmateriaal gekocht, gelukkig is alles hier zo goedkoop, maar ik moet wel oppassen niet te overdrijven. Vandaag was er een meisje jarig en had ik een prachtige taart gekocht die we met alle kinderen als ontbijt hebben gegeten. Echt die dolgelukkige koppies, zo mooi!!!
Ik weet nog niet precies hoe mijn programma eruit gaat zien, maar hoop dat ik in ieder geval een aantal dagen bij de crisisopvang kan blijven werken, het voelt zo goed om deze kinderen liefde en aandacht te geven, en je merkt zo hoe hard ze dat nodig hebben. Daarbij vergeleken zijn alle materiële zaken eigenlijk maar bijzaak!
Ook wel heftig hoor, een meisje van 5 die me vandaag vroeg waarom haar vader haar heeft geslagen.. En toen we in het kringgesprek met de psychologes het onderwerp familie bespraken, begonnen er spontaan 2 pubermeisjes te huilen..
Wat is het leven soms hard, zo wreed dat onschuldige kinderen het slachtoffer hiervan zijn! Dit geldt natuurlijk niet alleen voor Bolivia, maar hier ligt mijn hart op dit ogenblik.. De volgende keer zal ik de eventueel geinteresseerden (?) wat meer vertellen over de situatie in La Paz en de kinderbescherming.
Het doel van het Xplore-programma, waar ik aan deelneem, is het draagvlak voor ontwikkelingssamenwerking vergroten en het op gang brengen van een discussie, dus ik hoop op veel reacties, vragen, kritiek..!
Tot snel, kus Maartje
-
28 Mei 2006 - 14:50
Mirjam:
Sluit me bij de wijze woorden van Marieke aan: elke leuke dag is er één!
En wat betreft de bovenstaande discussie over de invulling van het vrijwilligerswerk: food for thought zou ik zeggen! Ik zie je nog wel een soort van protocol schrijven dat wereldwijd aanhangers krijgt! YOU GO GIRL!
Kroel Misman! -
28 Mei 2006 - 14:50
Mirjam:
Sluit me bij de wijze woorden van Marieke aan: elke leuke dag is er één!
En wat betreft de bovenstaande discussie over de invulling van het vrijwilligerswerk: food for thought zou ik zeggen! Ik zie je nog wel een soort van protocol schrijven dat wereldwijd aanhangers krijgt! YOU GO GIRL!
Kroel Misman! -
28 Mei 2006 - 09:52
Marieke:
Hoi,
Je snapt natuurlijk dat ik bij deze discussie niet achter kan blijven en ook een duit in het zakje zal doen.
Ik denk zeker dat het een mooi idee is om zoveel mogelijk de lokale bevolking bij de vrijwilligersprojecten te betrekken en deze op te leiden om dit werk zo goed mogelijk te doen met (financiele en educatieve) hulp vanuit europa. Het probleem is echter dat dit vaak niet haalbaar is, zeker niet op grote schaal. De bevolking probeert daar zo goed mogelijk voor hun gezin te zorgen= geld verdienen. Je zou dus als organisatie ervoor moeten zorgen dat de lokale bevolking die bij de welzijnsprojecten wordt betrokken een goed salaris (+opleiding)moeten kunnen krijgen. Ook weer niet teveel geld, want dan krijg je dat de mensen het alleen voor het geld doen en dat komt de goede ideeeen meestal niet te goede. Het is denk ik heel moeilijk om zo'n structureel iets op te zetten.
Daarnaast is voor die kinderen elke positieve ervaring die ze meekrijgen in hun leven meegenomen en ik weet dat kleine dingen echt een verschil kunnen maken. Vooral positeve ervaringen op het gebied van contact, aandacht en dat ze gestimuleerd worden om wat te leren. In dat opzicht is alles wat je kan doen, ook al is het maar een korte periode nuttig. Ik denk niet dat ze daarna als (maartje of een andere vrijwilliger)weg is in een extra zwart gat vallen. Te weten dat er mensen zijn die wél het beste met je voor hebben is hoopgevend en misschien een voorbeeld voor hen zelf.
Ik zou zeggen, steek je energie niet teveel in organisatorische zaken en dingen waar je in je eentje te weinig invloed op hebt. Steek je energie in de kinderen en elke leuke dag die ze hebben is er één! liefs Marieke -
26 Mei 2006 - 17:29
Barry:
Mij boeit het iig wel :-)
In de eerste plaats wil ik nog ff zeggen dat het geweldig is dat er mensen zijn die zich (belangenloos) inzetten om kinderen te helpen. Ik heb Maartje een weekje bezig gezien op kinderkamp en als ze met dezelfde liefde en energie in Bolivia bezig is (waar ik geen seconde aan twijfel), dan kan dat alleen maar positieve gevolgen hebben voor de kinderen en het project. Helaas is er alleen maar één Maartje en raakt haar tijd in Bolivia ook een keer op. Ik vraag me dan ook af op dat moment alleen een protocol zou kunnen helpen, wie of wat is het draagvlak?
Is het protocol bedoeld voor de (nieuwe) vrijwilligers? Ik hoop dan dat de nieuwe vrijwilliger overlap heeft met Maartje, zodat het stokje overgegeven kan worden. Mocht dat niet het geval zijn, dan moet de vrijwilliger het alleen met een protocol doen, en dan hoop ik a) dat ze het (goed) lezen en b) dat ze er zich aan houden. Misschien heeft de nieuwe vrijwilliger wel heel andere ideeën, manier van werken of zijn aantal dingen niet meer van toepassing.
Als ik puur uit de ogen van het kind kijk; je zit in de ellende, er is weinig aandacht, liefde en hoop. Maartje verschijnt om de hoek, je krijgt meer aandacht, liefde en daardoor meer hoop en zelfvertrouwen (kan dat in zo´n korte tijd?). Ze gaat weer weg en je valt weer terug in een gat en het enige wat overblijft is is een herinnering en de hoop dat je nog een keer die liefde en hoop mag voelen.
Is het protocol voor de lokale bevolking? Is er wel genoeg tijd om een protocol te volgen? Bijvoorbeeld het opsplitsen van een groep in twee leeftijdscategorieën is een goed idee, maar dat betekent volgens mij ook dat er twee keer zoveel mensen nodig zijn (en als deze ook nog ene keer moet schoonmaken, dan mag er eigenlijk nog wel eentje bij). Daarnaast is het niet zo normaal dat de mensen hier vrijwilligerswerk doen. Hun eerste behoefte is overleven, brood op de plank. Vaak zie ik hier mensen zonder hoop, die hun trots kwijt zijn, geen energie hebben en een afwachtende houding aannemen (de slachtoffer positie innemen).
Als je loopt te "zeiken", dan moet je ook met ideeën komen ;-)
Ik ben van mening dat de verantwoordelijkheid volledig bij de lokale bevolking zou moeten liggen. In het tehuis, crisisopvang of kinderopvang zou standaard liefde en hoop aanwezig moeten zijn. Wil je genoeg mensen hebben om aandacht en liefde te kunnen geven, dan denk ik toch dat je moet werken met betaald lokaal personeel. Deze zouden dan kunnen worden opgeleid en worden gecontroleerd door de vrijwilligers. Als ik kijk wat het minimum maand loon is van een Peruaan, 600 soles (=150 euro), dan kan je dus voor 1800 euro iemand een jaar lang laten werken (Bolivia is nog iets armer, dus daar zou het zelfs minder kunnen zijn). Nu wil ik geen antwoord, maar ter realisatie, hoeveel geld heb je van Joho gekregen, hoe lang zou een Boliviaan daar voor kunnen werken?
Het vrijwilligerswerk verschuift dan eigenlijk van de begeleiding van de begeleiders van de kinderen en daarnaast naar controle (helaas heb ik gemerkt dat waar geld en spullen zijn ook veel verleiding is). Een vrijwilliger zou vanuit een organisatie opgeleid moeten worden, zodat ze weer de lokale bevolking op kunnen leiden (in dit geval zouden protocollen zekers kunnen helpen). Daarnaast zou dezelfde organisatie voor de lonen en het aanschaffen van de spullen kunnen zorg dragen.
Conclusio: In europa is er geld en kennis om te helpen. De verantwoordelijkheid zou aan de lokale bevolkingen moeten worden gegeven zodat ze zich zelf kunnen helpen.
Te idealistisch, onhaalbaar of gewoon een hoop gezwets? :-)
Beso! -
26 Mei 2006 - 11:48
Brechtje:
Hai sis, nog even geen reactie op het discussie punt. Veel succes! En ik zal er eens over nadenken...
Liefs -
26 Mei 2006 - 12:06
Jannus:
Je snapt wel dat het een geintje was, maar van mam moest ik het toch nog even schrijven.
(K)(K) jannus -
26 Mei 2006 - 11:43
Jannus:
Het boeit me geen reet! -
26 Mei 2006 - 11:43
Jannus:
Nog veel plezier;) -
25 Mei 2006 - 13:18
Rosa:
Heee Maart, Klinkt zeker heel heftig wat je daar allemaal meemaakt, maar je bent er zeker wel erg goed werk aan t doen!
Inhakend op de discussie; Tuurlijk is het vervelend dat er wat betreft vrijwilligerswerk steeds nieuwe mensen komen met nieuwe ideeen, maar precies door het maken van een protocol met de lokale bevolking over wat vrijwilligers voor werkzaamheden binnen een project kunnen doen en hun rol binnen dat project zou zijn, zou je dat wellicht tegen kunnen gaan. Veel liefs! -
25 Mei 2006 - 10:14
Chris,:
Hoi,lieve lieve Map. Met wat voor energie schrijf je over de ellende die je ziet! En met wat voor passie. Het is natuurlijk de vraag of je geen materiaal moet aan schaven, omdat het anders wordt gestolen. Je kunt natuurlijk daar ook een weer een oplossing voor vinden . Ik vindt niet dat je dan maar daarmee moet stopppen, juist doorgaan en respect in de groep krijgen(b.v doormiddel van een beloning systeem.}Wat betreft de steeds weer nieuwe vrijwilligers, misschien is het dan handiger om met de crisisopvang of welke opvang dan ook, een protocol voor de vrijwilligers op te maken. He meissie hou je taai en maak je niet te veel los van je mooie ideeen. Liefs Chris -
24 Mei 2006 - 19:03
Corné:
Hoi!
De crisisopvang is inderdaad erg leuk! Ik heb het er nog eens met Eva overgehad, en pas wel op met het kopen van spullen. Voor je het weet vinden ze het normaal, en gaan ze er eigenlijk al vanuit dat je wel die dingen koopt. Eva´s ervaring met materiaal voor de opvang is dat het er nog geen twee dagen blijft liggen, daarna is het spoorloos verdwenen.
Maar dat gevoel dat die opvang je geeft moet ik volledig met je delen!
Groeten -
24 Mei 2006 - 19:27
Barry:
Ik heb eigenlijk wel een kritisch discussie puntje... ik hoor vaak van vrijwilligers die naar Peru komen dat er veel projecten zijn waar veel zaken slecht zijn geregeld (en als ik het verhaal hier boven leest ook in Bolivia). Als vrijwilligers aankomen dan weten ze vaak niet wat ze moeten doen, ze worden aan hun lot over gelaten, er is geen geld en geen tijd. Ze zijn er vaak maar een korte tijd dus echt goede en langdurige oplossingen zijn vaak niet aan de orde (vaak zijn het ook nog eens jonge vrijwilligers met geen opleiding of met weinig ervaring). Het lijkt dus erg mooi om vrijwilligerswerk te gaan doen en mensen te helpen, maar helpen we de mensen nu echt door voor een paar maanden dat gene te doen wat we kunnen. Vervolgens gaan we weer weg en komen er weer andere gezichten om de hoek kijken, met andere ideeën of manier van werken en dit een paar keer per jaar. Zou er niet een ander manier van vrijwilligers werk moeten komen, waarbij juist veel meer de lokale bevolking bij betrokken moet worden?
Beso! -
24 Mei 2006 - 11:58
Jerome:
hai!! het klinkt allemaal erg heftig en intens, denk dat veel mensen trots op je zijn!! en al die kinderen daar heel erg blij met je zijn.. heb je al een potje trik trak gespeeld?? besos -
24 Mei 2006 - 03:03
Victor:
maartje please escribe tu editorial en español o en ingles para poder entender,gracias,besos. -
04 Juni 2006 - 20:31
Ireen:
Hoi lieve Märt! Om nog even in te gaan op het geven van liefde aan de kinderen: ik begrijp ergens wel de opvatting 'wat je niet kent kun je ook niet missen', maar hoe zullen de kinderen die geen herinneringen aan liefde en aandacht hebben uit hun jeugd (op latere leeftijd) zelf contact maken met anderen? En om dan verder te denken: stel dat zij een gezin krijgen, kunnen deze mensen hun partner/ kinderen dan liefde en aandacht geven? Ik geloof dat dit heel moeilijk zal zijn, aangezien ze dit nooit gekend hebben. Deze vader/moeder kan deze afstandelijke houding weer doorgeven aan zijn/haar kinderen enz.enz.
Ik ga ervan uit dat mensen die niet in staat zijn zich te hechten aan andere personen over het algemeen ook moeite hebben met het uiten van naastenliefde. Juist in de erbarmelijke toestand waarin veel mensen daar verkeren lijkt naastenliefde me van zo’n groot belang om de toestand draaglijk(er) te maken (de ‘sterkeren’ helpen de zwakkeren). Overigens, een leven waarin je niet mist wat je niet kent (liefde, aandacht) lijkt mij een bijzonder leeg leven, en ik kan me dan ook niet voorstellen dat deze mensen echt geluk kunnen beleven. Waarom deze mensen dan niet in hun kindertijd laten zien wat geluk is zodat ze dit later kunnen nastreven? Ik weet dat de financiële situatie in een gebied/land een belangrijk onderdeel kan zijn van een gelukkig/ongelukkig leven, maar ik geloof dat mensen in een arm land met een liefdevolle familie (gemeenschap) om zich heen waar mensen op elkaar kunnen terugvallen gelukkiger zouden kunnen zijn dan eenzame mensen in Nederland met een ton op hun bankrekening. Het is maar wat je onder ‘geluk’ verstaat natuurlijk. Goed, dit is misschien een wat onsamenhangend en ver doorgetrokken verhaal, maar hoop dat je de essentie begrijpt. Ik vind je site erg interessant/indrukwekkend om te lezen! Veel succes weer komende week, Märtin!!
Liefs,
ireen (tut)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
